Friet bij Vuurens. Onderdeel van vergelijkend frietonderzoek Nijmegen centrum

‘De Burcht heeft de lekkerste friet van Nijmegen’. Zo meende ik zelf als vaste klant en hoorde ik ook van verschillende andere mensen. Voordat De Burcht er was in het centrum van Nijmegen, ging ik meestal naar Vuurens. Daar loop ik nog vaak langs, vraag me dan af hoe het er nu zou zijn en wilde het daarom nog eens uitproberen. De Burcht ging na kerst op vakantie en ik dus op naar Vuurens.

Bij Vuurens kun je de friet op een bord krijgen en met plezier ging ik zitten in deze restaurantachtige setting. Mijn tafelgenoot en ik bestelden allebei een bord frietjes met bijgerechten die je niet bij De Bucht kunt krijgen: bockworst en gebakken eieren. De spiegeleitjes waren prima gebakken, maar best lastig om te eten, zo over de frietjes heen gedrapeerd. De bockworst at ik overmatig mee van het bord aan de overkant van de tafel. Ik houd zelf niet zo van kroketten en frikandellen, dus voor mij 1-0 voor Vuurens wat de bijgerechten betreft. Dan de sauzen: bij Vuurens is dat frietsaus, bij De Burcht zijn er verschillende mogelijkheden: van Zaanse en Vlaamse mayonaise tot tartaarsaus. Stand na de sauzen: 1-1.

Nu de friterie zelf. De Burcht heeft een paar ronde tafeltjes en een barretje aan de muur waar je de in plastic bakjes en papieren puntzakken geserveerde friet met mayo en je kroket of frikandel (e.d.) kunt happen. Dan weggooien en wegwezen. Bij Vuurens kun je aan een paar kleine tafeltjes zitten en je krijg je de friet met bijgerecht op een bord aan tafel geserveerd, inclusief bestek en servetten. Uit het station komend na je werk kun je dus even heel rap ‘uit eten’. De stand helt weer een beetje over naar Vuurens.

Dan tot slot de friet zelf. In mijn geheugen maakte Vuurens vroeger friet met heel veel harde en bruine stukjes. Daarom kwam ik er uiteindelijk ook niet meer. Dat was nu minder. En die stukjes zijn er altijd, ook bij De Burcht en andere friettenten. Toch neig ik ernaar te beweren dat De Burcht wat betere zelfgemaakte frieten bakt: meer grote brede frieten ertussen die je lekker kunt dippen in de mayo. Kan De Burcht dan misschien niet ook beginnen met het aanbieden van gebakken eieren en bockworst? Dan weet ik definitief hoe, voor mij dan, de stand is wat friettenten Nijmegen centrum betreft.

Savarijn als uitvalsbasis

Bezoek aan Leuven kon niet doorgaan. En met gevoel van spijt daardoor ook niet het diner bij restaurant Luzine van Jeroen Meus, de chef met het kookprogramma Dagelijkse Kost op de Belgische TV. Daarom maar een bezoek aan het Savarijn in Nijmegen ingelast. Voor mij een programma met bekende kost, maar wel altijd rustig en ontspannen uit eten.

Het was een rustige zaterdagavond en verschillende tafeltjes bleven leeg (het was immers begin januari). Die bekende kost deed ik ook mezelf aan door, zoals altijd, te beginnen met zes rauwe oesters en bijpassende wijn. Helaas was de wijn erg neutraal en de hoop dat het goed zou smaken bij de oestertjes werd evenmin bewaarheid. En in het lekkere zoute vocht van elke schelp rustten nog gruisrestjes.

Betere wijn-spijscombi was de Weissburgunder bij wederom een voorgerecht (want een hoofdgerecht is wat te veel en zo blijft er nog plaats voor een dessert). Ik koos dit keer voor iets uit het dagmenu: de bloedworst met chips van buikspek, geserveerd met in azijn gemarineerde witte kool en appeldressing van. Best lekker, maar volgende keer toch maar weer liever het bord risotto met Reypenaerkaas, met daarop gebakken kalfszwezerik. Die werd geserveerd met een Spätburgunder.

Goed was in ieder geval het brood dat op tafel kwam te staan en ook de persoonlijke groet die de eigenaar aan tafel kwam brengen – aan meerdere gasten. Ik voelde me op mijn gemak, in een rustig interieur met kunstelementen en zonder harde muziek. Geen bijzondere en vernieuwende spijzen, geen toppertje, maar een veilige plek om terug te komen als uitvalsbasis.