Een paar trekjes aan een waterpijp, gevuld met appel, groene thee en munt, direct gevolgd door een mohito-achtige shot van ginger ale, limoen en munt. Dat was pas een mondvermaakje met een performance.
We bevonden ons bij restaurant Ivy, dat pas begin 2009 openging, maar al een vermelding had in de Gault Millau die eind vorige jaar verscheen. En toen chefkok François Geurds op TV werd gepresenteerd als de Nederlandse belofte voor het moleculaire koken, was de nieuwsgierigheid gewekt om eens voor de lunch af te reizen naar de Rotterdamse Lloydstraat.
Na de gerookte BBQ-spies met appel en komkommer, het met tomaat gelakte minihoorntje met piccallilly‑ijs en de lichtmakende muntervaring, daalde de moleculaire spanning. De gebakken heilbot die, zoals disgenoot P. terecht opmerkte, wel een tikkie droog was, werd geserveerd in een nage van artisjok, met een zwierige scheut olijfolie en vers boven het bord geraspte limoenschil. Mooi gepresenteerd. Verfijnd, dat ook. Ook op de wijn‑spijscombinatie viel niets af te dingen. Maar na vier aperitiefhapjes met een twist, waren we nog steeds op onze hoede om ergens knetterpoeder in aan te treffen. Terwijl het voorgerecht van vis, net als de langzaam gegaarde ossenhaas met asperges, knapperige erwtjes en roomsaus daarna, gewoon mooi bereide gerechten waren. Heerlijke gerechten zelfs, maar een wat uitgeklede variant van de spannende composities die langs waren gekomen tijdens de digitale diapresentatie, die we bij wijze van menukaart hadden gekregen.
Tussen de gangen door werd gelukkig voldoende rust genomen. Naar buiten toe was er zicht op het water en de Euromast en onze halfronde, zwartgelakte eettafel binnen was als een vleugel, met aan het einde een uittrekbaar toetsenbord waar, zo bleek bij elke nieuwe gang, het bestek tussen de rode linzen lag gevleid – een lust voor het oog.
Voordat het chocoladedessert met gefrituurde bataatringen arriveerde, werd een cocktailkarretje voorgereden. In het glas werd jam van tomaat geschept. Daarbovenop kwam rozensiroop, die aan tafel met vloeibaar stikstof tot een zalvig gladde sorbet werd geklopt, en een scheut limoncello. Spannend om te zien en te eten, en de zachte rozengeur versterkte op onverwachte wijze de smaak van de tomaat.
De bediening legde veel uit over de bereidingswijzen en de smaakcombinaties, was vriendelijk, zij het soms op het jolige af. Dat kan en mag echt strakker. Maar door de rustige lunchtijd had François Geurds zelf voldoende tijd om de tafels af te lopen en enthousiast en ook persoonlijk te komen vertellen over zijn producten, filosofie en plannen. Het lunchmenu was, zo gaf hij toe, een tegemoetkoming aan het behoudender (zaken)lunch publiek en daarbij met drie gangen voor € 35, ook bedoeld als een aantrekkelijk geprijsde kennismaking met het restaurant. Die kennismaking is geslaagd, dus dat wordt ´s avonds een keer terugkomen – ook om die goddelijke kaaskar eens uit te kunnen proberen.
We bevonden ons bij restaurant Ivy, dat pas begin 2009 openging, maar al een vermelding had in de Gault Millau die eind vorige jaar verscheen. En toen chefkok François Geurds op TV werd gepresenteerd als de Nederlandse belofte voor het moleculaire koken, was de nieuwsgierigheid gewekt om eens voor de lunch af te reizen naar de Rotterdamse Lloydstraat.
Na de gerookte BBQ-spies met appel en komkommer, het met tomaat gelakte minihoorntje met piccallilly‑ijs en de lichtmakende muntervaring, daalde de moleculaire spanning. De gebakken heilbot die, zoals disgenoot P. terecht opmerkte, wel een tikkie droog was, werd geserveerd in een nage van artisjok, met een zwierige scheut olijfolie en vers boven het bord geraspte limoenschil. Mooi gepresenteerd. Verfijnd, dat ook. Ook op de wijn‑spijscombinatie viel niets af te dingen. Maar na vier aperitiefhapjes met een twist, waren we nog steeds op onze hoede om ergens knetterpoeder in aan te treffen. Terwijl het voorgerecht van vis, net als de langzaam gegaarde ossenhaas met asperges, knapperige erwtjes en roomsaus daarna, gewoon mooi bereide gerechten waren. Heerlijke gerechten zelfs, maar een wat uitgeklede variant van de spannende composities die langs waren gekomen tijdens de digitale diapresentatie, die we bij wijze van menukaart hadden gekregen.
Tussen de gangen door werd gelukkig voldoende rust genomen. Naar buiten toe was er zicht op het water en de Euromast en onze halfronde, zwartgelakte eettafel binnen was als een vleugel, met aan het einde een uittrekbaar toetsenbord waar, zo bleek bij elke nieuwe gang, het bestek tussen de rode linzen lag gevleid – een lust voor het oog.
Voordat het chocoladedessert met gefrituurde bataatringen arriveerde, werd een cocktailkarretje voorgereden. In het glas werd jam van tomaat geschept. Daarbovenop kwam rozensiroop, die aan tafel met vloeibaar stikstof tot een zalvig gladde sorbet werd geklopt, en een scheut limoncello. Spannend om te zien en te eten, en de zachte rozengeur versterkte op onverwachte wijze de smaak van de tomaat.
De bediening legde veel uit over de bereidingswijzen en de smaakcombinaties, was vriendelijk, zij het soms op het jolige af. Dat kan en mag echt strakker. Maar door de rustige lunchtijd had François Geurds zelf voldoende tijd om de tafels af te lopen en enthousiast en ook persoonlijk te komen vertellen over zijn producten, filosofie en plannen. Het lunchmenu was, zo gaf hij toe, een tegemoetkoming aan het behoudender (zaken)lunch publiek en daarbij met drie gangen voor € 35, ook bedoeld als een aantrekkelijk geprijsde kennismaking met het restaurant. Die kennismaking is geslaagd, dus dat wordt ´s avonds een keer terugkomen – ook om die goddelijke kaaskar eens uit te kunnen proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten