Anna Sanchez eet bij: One, Roermond

Vanwege een tip belanden we op een doordeweekse dag in een buitenwijk van Roermond, waar restaurant One is gevestigd. One staat (nog) niet heel zwaar op de kaart van de nationale restaurantgidsen en we zijn dan ook de enige lunchgasten. Dat vinden we helemaal niet erg, want na een week Madrid zijn we het vechten om tapas en het neus aan neus, staande eten moe. Maar het komt ook door de ruime, rustige aanpak van One. De bediening is er, maar niet aanwezig – heel wat anders dan bij een eerdere, dunbevolkte lunch bij Le Marron in Malden, waar de bediening praktisch met ons mee at.

We aarzelen over het lunchmenu, maar hebben toch geen zin in twee keer vis. Bovendien biedt de kaart te veel lekkers dat we alleen al tekstueel willen bestuderen. Tijdens deze zelfstudie worden we door de keuken alvast geamuseerd met een dobbelsteentje koude zalm waar, bij het oplichten van de stolp, de kringetjes rook en een sterke houtgeur uit opstijgen. Daarna volgen nog een hoorntje met zalvende pastinaakcrème en een flesje snert. De winter is begonnen, daar kan ook een zonovergoten week Madrid niets meer tegen doen.

We besluiten te beginnen met sashimi van tonijn, met schuim van rijst en een wasabisorbet. Het gerecht ziet er prachtig uit, waarbij alle elementen van een traditionele sashimi (rauwe vis, zoute sojasaus en zure gember) uiteen zijn genomen en weer samengebracht met modernere varianten, zoals zure appel en zure biet. Het had alleen ietsje zouter gemogen.

Daarna valt de keus op de kalfswang en -zwezerik met anijspaddestoelen, truffeljus en polenta. Het stukje kalf is om te zuigen en het allerbeste van het hele bord. De zwezerik is, net als de polenta, licht gepaneerd en gebakken. Da’s pech, want juist met de polenta had je zo lekker de jus kunnen opsoppen. De anijspaddestoelen zijn vervangen door kleingesneden worteltjes, bietjes, meiknolletjes en aardpeercrème. Fantastisch bij de kalfswang, dat wel, maar we kunnen er niet meer omheen: het is definitief winter geworden.

De Tarte Tatin met maple syrup heeft een diepwarme, bijna alcoholische smaak en ook de rabarber met kokos en yoghurtroomijs stemt blij. Nog verheugder zijn we als we als blijkt dat One niet-koffiedrinkers serieus neemt en een goede theekaart heeft.

Blij worden we zo wie zo van One: mooie gerechten, interessante combinaties, fijne portionering en niet overdreven duur. We nemen ons voor One geen eenmalig avontuur te laten zijn.

Anna bij Manna

Het was een zware zondag. Misschien niet helemaal de juiste stemming om met een open blik een nieuwe eetgelegenheid uit te proberen. Maar te verleidelijk om niet te doen - zeker als je weet dat ze er cocktails serveren en je daar aan het einde van de middag wel aan toe bent. Hotel-bar Manna ("Expect the unexpected ... ") is gevestigd aan de Oranjesingel in Nijmegen, in het voormalige gebouw van de Kerk van de Nazarener. Het hotel (uiteraard: boutique-) telt slechts zes kamers, dus de winst lijkt gehaald te moeten worden uit het eet- en drinkgedeelte. De opzet daarvan is on-Nijmeegs hip: aan de bar zijn drankjes en fingerfood te nuttigen, waarna je kunt doorschuiven naar een tafeltje voor het echte werk. Aan reserveringen doen ze niet. De kaart kent alleen kleine gerechten (formaat voorgerecht) waaruit te combineren valt. Prijzen lopen uiteen van 7 tot 38 euro, dus pas op wat je kiest. Porties kunnen eveneens nogal verschillen.

We beginnen aan de bar met, als gezegd, een cocktail en een portie 'ripjes' (sic). De cocktails zijn matig, de ripjes aan de taaie kant. De bijgeleverde vazen met nootjes stillen onze eerste honger. We schuiven door naar de tafeltjes in dezelfde mooie ruimte met een moderne aankleding en een open keuken waarvan de afzuiging helaas niet optimaal werkt. Geen hele grote honger meer, dus we gaan voor de tartaar van respectievelijk zalm en rund. Niet onaardig, beetje flauw, en de rundertartaar is onrustbarend bruin. Dat wordt hopelijk geen doorwaakte nacht. De beschikbare wijnen zijn alle speciale Manna-wijnen, maar te proeven aan onze keuze (Sauvignon respectievelijk Merlot) is hierbij de marketing boven de kwaliteit gesteld.

Toch nog maar een toetje, al hebben we daar bijna geen zin meer in als in de keuken de vlam in een pan met vis slaat en de walm het restaurant in trekt. Gebakken banaan met kokosijs en 'Bread and Butter' met vanille-ijs. De toetjes vormen het beste deel van de maaltijd, niet hemelbestormend, wel kwalitatief ruim voldoende. Het grootste deel van de zeer gemengde cliëntèle lijkt overigens geen last van de open keuken te hebben en is druk in gesprek. Te druk: je kunt elkaar op een gegeven moment haast niet meer verstaan. De bediening is prettig, zij het wat rommelig en hier en daar enigszins amateuristisch. Een leuke ervaring maar geen aanrader voor een rustig avondje romantisch dineren. De website kan het niet treffender omschrijven: “Manna heeft een open keuken, u bent met al uw zintuigen betrokken bij het kookproces”.